Rozdział pierwszy

* wraca tylko na chwile do świata żywych * tak, jak obiecałam, rozdział pierwszy jest. Ja znikam znów, zabij ktoś dla mnie sesję, zapłacę miłością, czy coś. Wybaczcie jeśli schrzaniłam, ale mózg odmawia posłuszeństwa.

Przepraszam z błędy i wszelkie odstępstwa od charakteru postaci, starałam się to wyłapać, ale chyba nie ogarniam za bardzo.

Drużyna - najmniejszy pododdział występujący w większości rodzajów wojsk. Jest przeznaczona do prowadzenia walki albo zabezpieczenia działań bojowych. W zależności od rodzaju wojsk, ich przeznaczenia i funkcji, stan liczebny drużyny wynosi 3-15 osób (zmieniony na potrzeby ficka na dwuosobowe, coby im się lepiej w krzakach seksiło)

Jest zamysł, który prędzej czy później zostanie zrealizowany, na napisanie innej AoKagi takiej bardziej podobnej do poprzedniej i będę dodawać ją na zmianę z obecnym Czymś. Uh, powiedziałam o tym to teraz muszę to zrobić. Taka osobista motywacja ^^

A tak poza tym... Kan, Hibari skąd się u was tyle rozdziałów namnożyło :o

Nie mógł w to uwierzyć. Nie, po prostu nie. Miał wrażenie, że jakiś Los, Fatum lub inne cholerstwo się teraz z niego naśmiewa w najlepsze, śledząc sobie jego poczynania i zażerając popcorn, kiedy on przedzierał się po lesie, w środku nocy, z tą jedną jedyną osobą na świecie, której prawdziwie nienawidził.

Poprawił marker paintballowy na ramieniu i przyśpieszył kroku w nadziei, ze może ciemność nocy umożliwi mu oddzielenie się od tego idioty. Kagami syknął z wściekłością, gdy jego partner zaczął pogwizdywać w najlepsze, ignorując fakt, że tylko zdradza tym ich pozycję.

-Zamknąłbyś się w końcu – warknął Taiga, chowając zaciśnięte pięści do kieszeni.

-Nie moja wina, że mi się nudzi, a ty zachowujesz się jak obrażona księżniczka – wzruszył ramionami – jeśli nie odpowiada ci ta drużyna, trzeba było prosić o przeniesienie.

-To nie czas na takie pierdoły.

-I tu się z tobą zgodzę – parsknął – co cię tak denerwuje?

Kagami zatrzymał się, tłumiąc chęć mordu. Jak można być tak irytującym dupkiem?

-Doskonale wiesz co - nieświadomie zrezygnował z bezpiecznego szeptu.

-Jak będziesz darł mordę to nas znajdą – uprzedził Daiki.

-Wkurwiasz mnie. Robisz co ci się żywnie podoba i masz gdzieś innych ludzi. – wysyczał przez zaciśnięte zęby. Wzdrygnął się, uświadamiając sobie, że Aomine zrobił krok w jego stronę i jest zdecydowanie za blisko.Cofnął się automatycznie i poczuł na plecach szorstki pień drzewa.

-Tak? A może się mnie boisz? - rozciągnął usta w triumfalnym uśmiechu, łapiąc go za nadgarstek, gdy Taiga za nim mając swoje uprzednie postanowienia, że nie dojdzie do rękoczynów, postanowił potraktować go jedną ze swoich pięści.

-Odwal się- szarpnął się, widząc że Aomine przybliża swoje wargi do jego własnych. Zdziwiony zarejestrował, że uścisk na dłoni się rozluźnia.

-Wystarczyło ładnie poprosić – zmarszczka na czole Daikiego się pogłębiła. Usiadł na ziemi krzyżując nogi i w zamyśleniu przetrząsając kieszenie. Westchnął zadowolony, gdy udało mu się wydobyć zgniecioną paczkę papierosów. - idź już. Stojąc tak, nic nie zmienisz.

-Masz zamiar tutaj zostać?

-Dokładnie – mruknął odpalając papierosa – przecież nie odpowiada ci obecny układ, więc się rozdzielmy.

-Świetnie – burknął odwracając się na pięcie. Teraz będzie mógł działać znacznie szybciej. Nawet jeśli pojawiło się irytujące, mdlące uczucie, ze tak nie powinno być.

-Tai...Kagami, wiesz, że to tylko tymczasowe rozwiązanie. To ja będę tym, który będzie ratował twój tyłek w tym całym gównie. Więc jeśli masz zamiar dać się zabić przez to co się stało, to zrób mi przysługę i pośpiesz się – wykrzywił usta w pogardliwym uśmiechu, gdy para bordowych oczu spoczęła na nim zaskoczona – nie chce potykać się o twoje zwłoki.

*

Nijimura drgnął zaskoczony, gdy poczuł ciężar na swoim ramieniu. Spojrzał rozbawionym wzrokiem na dzieciaka, który teraz spał w najlepsze obśliniając mu rękaw. Te przydługie włosy opadające na twarzy, przygłupi wyraz twarzy i palce kurczowo zaciśnięte na jego mundurze budziły w Shuuzou coś w rodzaju sympatii i nie był do końca pewien czy mu się to podoba, czy nie. Nie miał zamiaru przywiązywać się do ludzi. Życie go nauczyło, że to się nie opłaca, a nigdy nie uważał się za głupca, który nie potrafi się uczyć na błędach. W szczególności swoich własnych. Szukanie znajomych w zaistniałej sytuacji było jak dobrowolne poddanie się egzekucji.

Przetarł zmęczone oczy, czekanie w ciemnościach zaczynało go nużyć. Pociągnął za jeden z kosmyków Shougo, który spoczywał mu na ramieniu. Chłopak otworzył oczy, mrucząc w proteście.

-Ktoś idzie? - zapytał tłumiąc ziewnięcie i rozglądając się wokół zaspanym wzrokiem.

-Nie, ale będą, to jedna z główniejszych dróg prowadzących na miejsce zbiórki. - Nijimura wstał w akompaniamencie protestujących stawów – ostatecznie jest jeszcze trochę czasu – zerknął na tarczę podświetlanego zegarka.

-Nie lepiej byłoby ruszyć się z miejsca? - mruknął Haizaki, wyciągając się wygodniej na ziemi – chociaż to nie tak, że mi się chce.

-Nie. Widać myślenie ciężko ci przychodzi. - przyjrzał mu się uważnie, trącając butem – nie śpij, do niczego mi się nie przydasz.

-Co za różnica i tak nic ciekawego się nie dzieje – wymamrotał w proteście, przymykając oczy i ziewając przeciągle. Zamarł, gdy poczuł ciepłe usta, na swoich skostniałych wargach. Otworzył szeroko oczy, by zaraz zamknąć je znowu, rozkoszując się tym lekko szorstkim pocałunkiem. Nijimura wplótł palce w jego włosy i pogłębił pocałunek, językiem muskając podniebienie.

-Co to było? - zapytał, głośno łapiąc powietrze, gdy Shuuzou wreszcie uwolnił jego wargi.

-”Coś ciekawego” - wzruszył ramionami.

*

Himuro z ulgą otworzył drzwi gabinetu i zdjął ciężkie, ubłocone buty. Marzył teraz tylko o wygodnym, ciepłym łóżku, nawet jeśli pierwsze promienie słońca przebijały się przez szarość poranka, natrętnie informując, że pozostało mu nie więcej jak godzina odpoczynku.

Nogi same poprowadziły go do kanapy, gdzie jego życzenie zostało zdruzgotane przez pewnego osobnika płci żeńskiej. Półnagiego osobnika, należałoby dodać, który w dodatku rozwalił się na całej przestrzeni nie pozostawiając dla niego miejsca.

-Mogłabyś sypiać u siebie – burknął wyrywając kołdrę z jej zaciśniętych palców.

-Czekałam na ciebie – nachmurzyła się, nie otwierając oczu – późno wróciłeś.

-Jakiś debil się odłączył od swojego partnera i zgubił w lesie – westchnął kładąc się na skrawku kanapy, pozwalając by oplotła go nogami – jak tak dalej pójdzie, to po pół roku zostanie ich nam garstka, bo reszta zaginie w drodze do kantyny – wymamrotał, poddając się całkowicie senności.

-Masz zamiar spać? - gorący szept załaskotał go w ucho.

-Tak, dokładnie. Padam z nóg.

-Ale czekałam na ciebie – powtórzyła wydymając wargi.

-Jestem dogłębnie wzruszony – ziewnął, okrywając się szczelniej kołdrą.

-Odmawiasz komuś wyższemu stopniem? - zapytała, molestując jego kark. Nachmurzyła się nie uzyskując odpowiedzi. Opadła z powrotem na poduszkę – jesteś okropny.

[tu miały być seksy, ale autorce nastąpiło zwarcie w mózgu i właśnie leży półżywa na podłodze]