Fake

PRZED PAŃSTWEM PIERWSZY ROZDZIAŁ.... no dobra, nie.

Ogłoszenia drobne!

Rozdział pojawi się najwcześniej 19 lutego. Nie wcześniej i to nie tak, ze mi się to podoba. U Was też pojawiać się będę rzadko, ale wszystko w swoim czasie nadrobię. Także przygotować mi tam ładną miejscówkę na komentarze i nastawić się na molestowanie, jak już powrócę.

Na pocieszenie zrobię comeback z seksami :*

Małe AoKagi, a w tle AoMomo dla Kota, który dziś zawitał w fandomie i to fickiem dla mnie :o normalnie poczułam się fajnym człowiekiem. Dziękuję :*

Momoi westchnęła przeciągle, gdy wiatr ponownie wprawił jej włosy w mało subtelny taniec, sprawiając, ze cały jej świat przesłoniła różowa kurtyna. Z chęcią odgarnęłaby natrętne strąki, gdyby nie fakt, że obie ręce były zajęte przez torby wypchane zakupami dla tego debila.

Uśmiechnęła się z wdzięcznością, gdy jakiś mężczyzna przytrzymał jej drzwi by mogła wejść do bloku i przeskakując po dwa stopnie wdrapała się na trzecie piętro.

Nie pukała. Nie dzwoniła. Wiedziała, że i tak by jej nie otworzył. Wyszperała z kieszeni klucz i, w przeciwieństwie do właściciela mieszkania, bez problemu przekręciła go w zamku. Drzwi ustąpiły, a z wnętrza buchnął na nią odór alkoholu.

-Mógłbyś chociaż okno otworzyć – rzuciła od progu, wymijając zapełniony worek na śmieci, który wyglądał, jakby w nim robactwo wynalazło ogień i szykowała się by wejść na wyższy szczebel ewolucji.

Odpowiedziała jej cisza, więc nie zdejmując butów (nie wiadomo czy Daiki nie rpostanowił hodować grzybów różnej maści) skierowała swoje kroki do sypialni, jeszcze do niedawna zajmowanej przez dwie wyjątkowo hałaśliwe osobistości. Teraz Aomine sam zalegał na kanapie, w przepoconych ciuchach z kilkutygodniowym zarostem i odorem taniego piwa w powietrzu. Czując jak obiad przewraca jej się w żołądku, zgarnęła gazetę z zasyfionego stołu, i ignorując ogromny biust, wypełniający niemalże całą okładkę, trzepnęła nią chłopaka w głowę.

-Wariatka – wymamrotał Daiki, gdy dotarło do niego kto jest właścicielką balonów przesłaniających mu cały świat.

-Dai-chan – mruknęła, przybierając pouczający ton głosu – Kagami-kun wraca za tydzień, musisz tu posprzątać i przestać wyglądać jak zombie.

-Jak wróci to posprząta – jęknął zasłaniając głowę rękami, gdy ponownie zdzieliła go gazetą.

-Od pół roku nie kiwnąłeś nawet palcem. Zachowujesz się jakby Kagami-kun cię porzucił. Chociaż dzwoni prawie codziennie i wraca, tak jak obiecał: po sześciu miesiącach.

-Zamknij się kobieto! - warknął zirytowany ciągłym zrzędzeniem, ale opornie podniósł się z kanapy – przecież wiem.

*

Wysiadł z samolotu, czując lekkie podniecenie. Nawet jeśli rozmawiali niemal codziennie, to brakowało mu dotyku tych szorstkich dłoni, bliskości nachalnych ust i zapachu zgrzanego słońcem ciała.

Poprawił torbę zsuwającą mu się z ramienia i przyśpieszył kroku, przeciskając się przez tłum ludzi. Automatycznie zaczął wypatrywać granatowej czupryny, co zważywszy na jego wzrost, nie powinno być takie trudne. Jednak tak dobrze znanej mu barwy dostrzec nie zdołał.

-Taiga – drgnął, gdy chłodne palce zacisnęły się wokół jego nadgarstka, a cichy szept załaskotał w ucho. Odwrócił się gwałtownie, starając nie okazywać, jak wielkie wrażenie robi na nim ten mężczyzna. Miał wrażenie, ze Daiki postarzał się w te pół roku. Dostrzegł kilka nowych zmarszczek wokół jego ust, atramentowe włosy, poprzetykała siwizna, a w oczach prócz pożądania błyszczało też ogromne zmęczenie. Tylko tyle zdołał dostrzec, nim Aomine wpił się w jego usta. Podświadomie zarejestrował, że jego torba opada na ziemię, ale nie miało to teraz znaczenia. Przylgnął do niego ciałem, pozwalając by Daiki wodził mu językiem po podniebieniu. Wczepił palce w jego włosy i parsknął śmiechem, gdy uświadomił sobie, ze wciąż znajdują się na lotnisku.

-Tu są ludzie – wydyszał Kagami, odrywając się od jego warg.

-Zero zabawy- mruknął niezadowolony Aomine, ale splótł ich dłonie razem i ruszył w kierunku wyjścia.

*

-Daiki – Kagami wyszedł z łazienki w luźnych spodniach od dresu, zawzięcie wycierając przydługie, bordowe włosy – coś ty zrobił z mieszkaniem?

Aomine udał, ze nie słyszy pytania. Ostatni tydzień spędził na szorowaniu każdej możliwej powierzchni, pod czujnym wzrokiem Momoi, ale pewnych rzeczy nie dało się doczyścić, bo na stałe wryły się w mieszkanie, jak chociażby delikatny zapach papierosów i alkoholu, który nie chciał się ulotnić nawet po wielogodzinnym wietrzeniu.

-Chodź już. Długo mam jeszcze czekać? - wyciągnął rękę w kierunku chłopaka, przyglądając mu się zaborczo.

Kagami uśmiechnął się przelotnie i siadł okrakiem na kolanach Daikiego, zatapiając się w jego ustach.

-Tęskniłem – przyznał, odrywając się od niego niechętnie – chodź do łóżka. Ta kanapa podejrzanie pachnie.

*

Daiki zacisnął palce na członku chłopaka, rozkoszując się jego przyśpieszonym oddechem. Tak bardzo pragnął tego ciała, myślał o nim wieczorami, wyobrażał sobie, ale to wszystko było za mało. Zachłannie całował każdy kawałek jego ciała. Nie chciał nawet na chwilę przerywać kontaktu z tą rozgrzaną skórą. Przejechał czubkiem języka po szyi.

-Daiki – gorący szept dotarł do uszu Aomine i sprawił, że stracił resztki samokontroli. Uniósł biodra chłopaka i wszedł w niego, niemalże zachłystując się tym uczuciem. Taiga wyciągnął do niego dłoń, więc splótł ich palce razem i docisną do prześcieradła.

Widział cudowne, czerwone tęczówki, do połowy skryte pod powiekami. Krople potu spływające po opalonym nosie, rozchylone usta, które szeptały jego imię. Krew szumiała mu w uszach. Pożądanie zdominowało całe ciało i skutecznie odebrało mu rozum na najbliższe godziny. Nie, on go stracił dawno temu i funkcjonował tylko dzięki, temu rozwrzeszczanemu debilowi. Jego debilowi.