Prolog

Pooooowoli zaczynam się łapać w tym, kto nad kim, jaki szczebel itp.; jak uda mi się to poczynić w pełni, to zrobię stosowną zakładkę by i inni się nie gubili (to tak się da? )*, jeśli jest ktoś, kto ogarnia struktury wojskowe, manewry, przepisy i zwyczaje to będę wdzięczna za wytykanie błędów, ja posiadam wiedzę zdobytą jedynie miesięcznym obozem wojskowym i wikipedią.

Ah, tak, akcja nie jest umieszczona w Japonii, bo no, cóż... to chyba ponad moje siły, schrzaniłabym doszczętnie.

Będą cukry, seksy, bicie mordy, łzy i wszystko co mi się zaroi we łbie.

Jeśli coś jest bez sensu, to nie dlatego, ze będzie miało swoje wytłumaczenia w przyszłości. Po prostu jest bez sensu.

*zakładka "pomoc" poczyniona.

Super zajebisty szablon, którym można cieszyć oczy (nie to żebym tego nie robiła od godziny) wykonała moja zajebista żona Kanuś za co jej padam do stóp, znaczy i tak już tam leżę, więc bez różnicy.

Jęknął przeciągle, gdy pierwsze promienie słońca wdarły się do pomieszczenia i bezlitośnie przypominały mu o czekających obowiązkach. Naprawdę miał nadzieję, że ta chwila nigdy nie nadejdzie. Oczywiście nie wstępował do wojska w nadziei na wieczny pokój. Nie, Himuro Tatsuya nie był naiwniakiem. Mimo to wierzył, ze obecne siły, którymi dysponuje państwo wystarczą, a rząd unikając obwieszczania ludności o powadze sytuacji, nie przeprowadzi przymusowego poboru. I tak początkowo było. Ale zaczynało się robić naprawdę źle i nawet tuszowanie doniesień z frontu nie pomagało. Ludzie nie byli głupi, ani ślepi. Wydano więc rozporządzenie, by z każdego domu jeden mężczyzna wstąpił do wojska. Mdliło go na myśl, że przydzielony mu został jeden z plutonów i teraz będzie musiał niańczyć maminsynków siłą wydartych z domowego ciepła. Za jakie grzechy?

Jasne włosy połaskotały go w twarz tym samym dając odpowiedz. Zerknął na kobietę, która zwykła zasypiać twardo i natychmiastowo, tłumacząc się przepracowaniem. Himuro nigdy nie dostrzegł by czyniła coś więcej niż wymaga się od rasowej kotki, ale nie miał nic przeciwko służeniu swym ramieniem w potrzebie. Teraz właśnie starsza stopniem towarzyszka wciskała głowę w jego szyję, okulary spoczywały przekrzywione na jej nosie, a długie blond włosy porozrzucała po całej poduszce, jaką stanowiła klatka piersiowa mężczyzny. Nie mógł powstrzymać uśmiechu cisnącego mu się na usta, przygarnął ją bliżej do siebie starając się skraść jeszcze kilka chwil w upojeniu, nim będzie musiał podjąć walkę ze swymi świeżymi podwładnymi. Uspokoił się całkowicie czując łagodny zapach jej włosów. Po silnie oplatających go rękach poznał, że kobieta już nie śpi.

-Obudziłem? - szepnął, nie chcąc przerywać tej chwili.

-Tak, jesteś niedobry – naburmuszyła się i źgnęła go lekko w bok, wyczuwając, ze mężczyzna trzęsie się od tłumionego śmiechu.

-Powinnaś już wstawać, wkrótce będzie tu mięso armatnie.

-Jak zawsze pełen optymizmu – mruknęła, niechętnie wymykając mu się z objęć.

-Jestem realistą – na jego twarzy nie zostało już nic z łagodnego uśmiechu – co można zdziałać w pół roku?

-Nauczyć ich, jak przetrwać – musnęła wargami jego usta i wstała, wciąż nieprzytomnie rozglądając się za swoim ciężkim wojskowym butem.

*

Takao zajrzał do osobistego biura swojego przełożonego i z ulga stwierdził, że koc, którym osobiście nakrył Midorimę, dalej jest na swoim miejscu, a więc mężczyzna spał przez cały czas. Przyda mu się chwila wytchnienia, ostatnio był zarobiony po łokcie i protesty Takao nie zdawały się na nic. Zarywał noc z nocą, wlewając w siebie kolejne litry kawy i hodując coraz to większe wory pod oczami. Dziś natomiast czeka go przegląd wszystkich rekrutów i nie będzie to należało do przyjemnych zajęć. Mężczyzna drgnął, gdy wyczuł intensywny aromat niesionej przez Takao „smoły”, bo tylko w takiej postaci, cudowny napar bogów był w stanie postawić go na nogi. Sięgnął po okulary, które Kazunari mu usłużnie zdjął. Wcisnął je na nos, lekko zażenowany tym, ze ktoś widział go bez zwyczajowej tarczy.

-Która godzina? - zapytał, odwracając uwagę od swoich zaczerwienionych policzków. Nie przywykł do takich gestów czułości, nikt nigdy nie okrywał go kocem, ani tym bardziej nie dbał o to by miał swoją ukochaną kawę pod ręka.

-Przed szóstą. Ma pan doktor jeszcze trochę czasu – uśmiechnął się półgębkiem, gdy mężczyzna przyjmując z wdzięcznością gorący kubek, odwrócił głowę.

Midorima westchnął z ulgą, gdy drzwi za jego podwładnym zamknęły się głucho. Wywoływał on uczucia, o które nigdy się nie posądzał i zdecydowanie odmawiał przyznania samemu sobie, że tylko ten irytujący i wiecznie wesoły głos utrzymuje go na nogach całą dobę. Miewał wyrzuty sumienia, że Takao zawsze wiernie trwa u jego boku, przy każdym przypadku i pacjencie, ale nie chciał wypowiedzieć tych słów, by mężczyzna nie pomyślał, ze poświęca mu znacznie więcej uwagi niż powinien.

Przetarł piekące oczy i rozkoszując się ciepłem pełznącym po całym ciele wraz z kolejnymi łykami kawy, wpatrywał się w przeciwległą ścianę. Nastroje panujące ostatnimi czasy w plutonie dawały każdemu we znaki i Midorima dobrze wiedział, że jest to jedynie przedsmak większej katastrofy. Nikt z wyszkolonych żołnierzy nie był skory wysyłać na front ledwo przeszkolonych jednostek. Toczono, więc wielogodzinne debaty, jak najlepiej przygotować ich do tego co spotkają w prawdziwej walce. Shintarou stał tylko z boku świadom, że od wyszkolenia zależy, jak wielu rannych trafi do niego na stół. Dziś miał ich wszystkich zbadać i coś nieprzyjemnie przewracało mu się w żołądku, za każdym razem gdy powracała do niego myśl, ze wielu z nich widzi po raz pierwszy i ostatni.

Drgnął, orientując się, że kurczy mu się czas i pośpiesznie wyszedł z pomieszczenia by chociaż na chwilę wskoczyć pod orzeźwiający prysznic.

*

Akashi Seijuro budził powszechny postrach. Nie miała tu znaczenia ranga, chociaż miał niewątpliwie największą władzę w promieniu wielu kilometrów, ani też wielki wzrost, bo takowego nie posiadał. Zwłaszcza z perspektywy kucharza oddziału, który liczył sobie trochę ponad dwa metry, wyglądał jak dziecko wciśnięte w wojskowy mundur. Mimo to, faktem było, że wiało od niego aurą psychozy i nikt o zdrowych zmysłach nie chciał przebywać z nim w jednym pomieszczeniu. Toteż wszyscy odetchnęli z ulgą, gdy ich dowódca zaprzestał jadania ze wszystkimi wspólnych posiłków, nie zaprzątając sobie głowy dociekaniem jakie były tego powody.

Akashi był najzwyczajniej zbyt zajęty by móc sobie pozwolić na regularne jadanie i udawanie się do stołówki, toteż kucharz poza posiłkami zyskał nowy obowiązek, jakim było dostarczanie ich osobiście do biura mężczyzny. Mimo całego swojego lenistwa rozkaz ten wykonywał zawsze z niezwykłą precyzją i sumiennością pełen fascynacji tym drobniutkim człowiekiem.

Teraz zapukał krótko i usłyszał mruknięcie aprobaty. Wszedł więc ostrożnie, starając się lawirować między mapami, makietami, tomami i wykresami. Z bliska dowódca przedstawiał się jeszcze gorzej. Krótkie, czerwone włosy sterczały mu w różnych kierunkach, nie wątpliwie nie pomagało im nagminne przeczesywanie ich zniecierpliwionym ruchem dłoni. Dwukolorowe tęczówki zmatowiały i biło od nich ogromne zmęczenie, cera przeważnie jasna teraz była kredowobiała, usta spierzchnięte. Jedna ręka spoczywała na otrzymanym liście, a druga obejmowała ucho metalowego kubka, w którym do niedawna znajdowała się kawa. Murasakibara postawił tace na jedynym wolnym skrawku biurka, starając się coś odczytać z pochyłego pisma wypełniającego kartkę.

-Dziękuję – cichy głos, niewiele głośniejszy od szeptu sprawił, ze przeniósł swój wzrok z powrotem na mężczyznę, który obdarzył go bladym półuśmiechem.

Kucharz bąknął coś w odpowiedzi i wycofał się zahaczając o stos usypanych map, które niewątpliwie nie należały do najnowszych.

-Gdybyś... - Atsushi przystanął gdy szmer przedarł się do jego uszu. Był przekonany, że to jedynie wybryk jego wyobraźni, ale po chwili wahania zachrypnięty głos kontynuował – gdybyś miał zrobić coś co jest sprzeczne z twoimi przekonaniami, ale może przynieść efekty, co byś zrobił?

-Rozk....

-Rozkazy tutaj nie grają roli.- przerwał zniecierpliwiony mężczyzna i dodał nieco łagodniej – tylko... życie

-Nie wiem – przyznał szczerze i umknął w obawie przed kolejnymi pytaniami. Gdy drzwi zamknęły się za nim łagodnie, usłyszał zrezygnowane westchnienie i oczami wyobraźni zobaczył tego drobnego mężczyznę, na którego barkach spoczywał los wszystkich w oddziale, jak chwyta kubek i wlewa w swe białe wargi kolejną porcję płynu.

*

Nijimura czuł jak kac daje o sobie znać i zbeształ się w myślach za zbyt wielkie pokłady alkoholu przelewane dnia poprzedniego. Jego rodzina świętowała, że syn marnotrawny opuszcza wreszcie dom, a on z nieopisaną radością patrzył na ich twarze ze świadomością, ze widzi je po raz ostatni. Wezwanie przyszło w odpowiednim momencie, bo zarzekał się, ze jeszcze jeden dzień i osobiście wepchnie swojemu ojcu zapity łeb do tyłka. I pozwoli mu zasmakować gównianego życia, jakie on sam wiódł przez ostatnie dwadzieścia lat. Westchnął i leniwie przesunął wzrokiem po zapakowanych niczym bydło, w ciężarówkę rekrutach. Zmarszczył brwi, gdy jeden szczyl wlepiał w niego swoje zaciekawione spojrzenie. Mimo łupiącego łba rozciągnął usta w zbereźnym uśmiechu. Chyba mu się tutaj spodoba znacznie bardziej niż mógł się tego spodziewać.

*

Nie mógł w to kurwa uwierzyć. Nie, kurwa nie. Ze wszystkich pojebanych ludzi, których nie chciał spotkać na swojej drodze, akurat on siedział przed nim z cholernie wkurwiającym uśmiechem, granatowymi tęczówkami, które świeciły się w rozbawieniu, wiedząc że robi wszystko by go nie pierdolnąć. Prawdą było, że Aomine Daiki to niezły skurwiel i Kagami miał okazję się o tym wielokrotnie przekonać, już myślał, że uda mu się uwolnić od jego osoby, a teraz jadą, by wylądować razem w jednym plutonie. Boże dlaczego? Odsunął się gwałtownie, gdy Aomine nachylił się w jego stronę, a widząc jego reakcje parsknął śmiechem.

-Chuj ci w dupę Daiki – warknął rozgniewany chłopak.

-Zawsze – poruszał sugestywnie brwiami i zaczął rechotać obserwując jak czerwień zadomawia się na policzkach Taigi.