Rozdział piąty, ostatni.

Oto i koniec. Ten rozdział chodził za mną jak wyrzut sumienia, toteż musiałam się rozgrzeszyć.

Uwaga możliwe cukry!

Jakby ktoś był zainteresowany, to na koniec napisze kilka zdań o nowym projekcie, do którego się zbieram i może nawet uda mi się go zrealizować, muszę tylko odpowiednio często dostawać po głowie.

Stoi w oknie, z nikłym zainteresowaniem wpatrując się w opadające płatki śniegu, będąc myślami przy dzisiejszym, porannym spotkaniu. Szklanka z cienkiego szkła wypełniona brunatnym płynem drży w jego dłoni, ale zdaje się tego nie zauważać. Nie umie pozbierać myśli, co we wszelkich przypadkach związanych z jego osobą nie jest niczym nowym. Opiera czoło o chłodną szybę i przymykając powieki ponownie odtwarza w głowie to wydarzenie.

Zobaczył go na zatłoczonej ulicy, w godzinach porannego szczytu trudno było dostrzec kogokolwiek, ale Aomine wyróżniał się ze wszystkich ludzi. Ubrany w czarną koszulę wystającą spod niedopiętego płaszcza i spodnie od garnituru. Szedł z rękami w kieszeniach, pozornie spokojnie, ale coś w ułożeniu jego ramion i napięciu mięśni kazało Kagamiemu sądzić, ze nie jest zadowolony z towarzystwa dwóch mężczyzn, idących po obu jego stronach. Gdy dostrzegł bordowe włosy, jego oczy zalśniły niemym błaganiem. Chciał go wyminąć bez słowa, ale ręka Taigi mimowolnie powędrowała do jego ramienia. Usta jednego z mężczyzn rozciągnęły się w triumfalnym uśmiechu, a Kagami pierwszy raz w życiu miał okazję zaobserwować całkowite przerażenie trawiące granatowe tęczówki.

Odrywa się od wspomnień i ponownie napełnia, już pustą, szklankę. Alkohol drażni jego gardło, z każdym kolejnym łykiem odbierając część obrazu Aomine na zaśnieżonej ulicy. Tak jest lepiej. Tak jest lepiej. Tak właśnie powinno być

*

Budzi się w środku nocy wciąż w lekkim upojeniu, w przelocie rejestrując, że zasnął w ubraniach. W powietrzu unosi się ostry zapach wypitej whisky. Widzi nieruchomą, pochyloną sylwetkę siedzącą w nogach łóżka. Łokcie oparte ma na kolanach, twarz schowaną w dłoniach. Mężczyzna wyczuwa, że się obudził i przenosi na niego swój wzrok. Taiga nie chce widzieć tych oczu. Bije od nich porażka i ogromne zmęczenie. Wyciąga rękę by dotknąć jego ramienia, wciąż odzianego w garnitur. Dłoń zamiera w połowie drogi. Daiki uśmiecha się smutno i złącza ich palce razem.

Kagami próbuje coś powiedzieć, ale bezbronna, zrezygnowana postawa mężczyzny skutecznie odwodzi go od tego pomysłu. Aomine pochyla się i opiera głowę o jego bark.

-Musiałeś się wtedy pojawić? - w to jedno pytanie przelewa wszystkie swoje uczucia.

-Kim...

-Powiedz, ze się nie domyślasz – szepcze zmęczony – teraz to już nie ma znaczenia. Spieprzyłem. Wszystko ci opowiem jeśli chcesz, ale już wiesz, prawda? Jest sens tracić czas?

Przypomina sobie dwójkę mężczyzn wbitych w idealnie skrojone garnitury. Postawę i niepokojącą aurę niepozwalające wierzyć w biznesowy charakter ich pracy.

Kręci głową.

Daiki nie potrzebuje więcej. Złącza ich usta w pocałunku. Kagami czuje dymny posmak tytoniu i zastanawia się ile mężczyzna musiał wypalić nim zdobył się na przyjście tutaj. Obejmuje go ciasno ramionami, by chociaż przez chwilę dać mu namiastkę bezpieczeństwa.

Aomine rozpina guziki jego koszuli. Nic nie może już zrobić. Zawiódł. Pozostało mu tylko maksymalne korzystanie z pozostałego im czasu. Pogładził dłonią jego nagi tors, wyczuwając pod palcami szybkie bicie serca. Złączył razem ich usta, niemalże boleśnie świadom każdej cząstki swojego ciała, która krzyczała z tęsknoty za dotykiem Taigi. Już nic nie miało znaczenia, nie musiał go odpychać, nie musiał go ranić, chociaż ten ostatni raz mógł dać mu poczuć swoją miłość. Językiem badał wnętrze jego ust, niespiesznie błądząc rękami po ukochanym ciele. Chce go poczuć całego. Sprawnie pozbywa się jego spodni i pochyla się nad jego członkiem, biorąc go do ust. Nagradza go ciche westchnienie Taigi i jego dłonie w swoich włosach. Językiem pieści główkę penisa, czując jak krew w nim wrze, gdy pomieszczenie wypełnia się słodkimi jękami chłopaka. Zaciska dłonie na jego udach, rozkoszując się każdym najdrobniejszym dotknięciem. Słysząc jak przyśpieszony oddech Kagamiego wycofuje się, by po chwili zanurzyć się w jego wnętrzu. Przyjemny dreszcz spełza mu wzdłuż kręgosłupa. Skupia się na doznaniach i na widoku swojego chłopaka, jego bordowych oczach, patrzących z pożądaniem, lekko rozchylonych wargach, dłoniach zaciśniętych na prześcieradle. Odrzuca od siebie żal i poddaje się zapomnieniu.

Opada obok Taigi. Wciąż oddychając szybko, przyciąga go do siebie. Wdychając zapach jego ciała. Cisza zdaje się przekazywać uczucia jakie do siebie żywią. Więc dają jej zawładnąć. Wśród cichych szeptów i ponownych gorących zbliżeń, nastaje świt. Gdy pierwsze promienie słońca wpadają do mieszkania Daiki blednie przykładając usta do skroni chłopaka.

-Powinieneś już spać – poprawia mu kołdrę i nawet na moment nie wypuszcza z objęć.

Rozumie to, wtula więc głowę w jego klatkę piersiową i zaskoczony, z jaką łatwością mu to przychodzi, zasypia ukołysany spokojnym oddechem swojego partnera.

Południe zastaje ich w łóżku. W szkarłatnej pościeli, leżą zimne ciała splecione w gorącym uścisku. Na twarzach widnieje spokój, a oczy, które jeszcze tej nocy patrzyły na siebie, iskrząc z pożądania ukryte są pod powiekami, które już miały nigdy nie zostać uniesione.

Co do kolejnego ficka, będą to na pewno klimaty wojskowe, co do gatunku to jeszcze nie wiem, możliwe, ze inny dla każdej z par, a będą to:

AominexKagami,

MidorimaxTakao,

HimuroxAlex,

MurasakibaraxAkashi,

NijimuraxHaizaki.

Jeśli komuś obiecałam jakiś pairing poza tymi co się znajdują powyżej i o nim zapomniałam, to prosiłabym o przypomnienie się w komentarzu.

Następny rozdział jak już skończę zaznajamianie się ze strukturami wojskowymi z jednej strony i matematycznymi pierdołami z drugiej, także najprawdopodobniej gdzieś w okresie świąt.

Jakby ktoś za mną tęsknił (oczywiście, bo jakżeby inaczej) i jeszcze o tym nie wiedział, to na samej górze znajduje się strona podpisana „śmietnik” to mój drugi blog, na który pewnie wrzucę coś wcześniej niż tutaj.