Rozdział czwarty

Dzisiejsze okołoseksy dla:

Black, byś nie czuła się pominięta w sekszeniu (wielokąty są zajebiste), a co to za seksy bez Ciebie.

Buki, wyciągnę Cię na żaglówkę, jak już nie będzie piździło.

Kan, bo wierzę w Twoje incognito. I w to, że kiedyś nie będziesz zasypiać w trakcie rozmowy -.-

Kise, Twoja parodia jest najlepszą o rozdziewiczonej dupie Kise, jaką czytałam.

Vinca, byś wrócił jak najszybciej i by „Pedagog” Ci bardziej mózgu nie zlasował.

W kuchni wita go niecodzienny widok. Aomine zerka na niego przez parę unoszącą się z kawy i odwracając wzrok, podaje mu kubek. Milczą, nie wiedząc co powiedzieć. Kagami nie widząc innego wyjścia siada naprzeciwko i z udawanym zainteresowaniem przygląda się jak mleko rozjaśnia czerń płynu.

Czuje jak większa dłoń zamyka jego własną w uścisku. Wzdryga się nieprzyzwyczajony do takich delikatnych zachowań. Cofa rękę, ignorując protestujące ciało. Słyszy zrezygnowane westchnienie, lecz nie podnosi wzroku. Nie umie się odnaleźć w tej sytuacji.

Ubiera się i wychodzi, kątem oka rejestrując nieruchomą sylwetkę wciąż siedzącą przy stole.

*

Leży w kompletnej ciemności, czując jego ciepło na swoim ramieniu. Tak pozorną bliskość. Droga, którą razem idą, już dawno przestała być prosta, jeżeli kiedykolwiek była. Na wspomnienie ich pierwszego zbliżenia usta wyginają się w marnej podróbce uśmiechu. Jednak nie potrafi żałować raz podjętej decyzji.

Stara sobie przypomnieć początek ich historii, mający miejsce w czasach licealnych, jedynie co pamięta, to swoje ciało silnie lgnące do tego drugiego i ramiona ufnie zarzucane na kark.

Jak przez mgłę nawiedza go uspokajający uśmiech Aomine i jego ciepły oddech składający się w kojącą mantrę powtarzaną tego wieczora wielokrotnie.

Pamięta głębokie pocałunki, które rozpalały ciało i sprawiały, ze nie potrafił powstrzymać dreszczy przyjemności.

Nawet jeśli czuł ból został on stłumiony przez łagodne gesty, o które nigdy by go nie posądzał, i gorące, hipnotyzujące spojrzenie.

Jeszcze chwilę leży wsłuchując się w jego spokojny oddech. Zerka na mężczyznę i natychmiast karci się w duchu za opuszczenie gardy. Pragnie go dotknąć. Chciałby wierzyć. Chciałby wrócić do tych momentów, gdy jeszcze prawdziwie byli razem. Ale nie jest dzieckiem. Nie potrafi wybaczyć. Nie po raz kolejny. Wyślizguje się łóżka zostawiając tam resztki spokoju i z ponurym nastrojem kieruje się do łazienki.

Wzdycha, gdy pierwsza struga gorącej wody spływa mu po włosach i ramionach. Aomine spieprzył i najprawdopodobniej zrobi to znowu. Otwartą dłonią uderza w śliskie płytki. Podejmuje decyzję, pomimo silnego ucisku w piersi. Ignoruje je. Musi to zakończyć.

Zawiązując krawat słyszy jak Daiki gotuje wodę na kawę. Natychmiast decyduje się na śniadanie w jednym z fast foodów. Nie jest jeszcze gotowy na konfrontację.

Stara się przemknąć niezauważony, lecz nim otwiera drzwi, spoczywa na nich śniada dłoń i powstrzymuje go.

-Masz zamiar ciągle uciekać? - szepcze Daiki. Jego gorący oddech sprawia, ze Kagami czuje dreszcz zbiegający wzdłuż kręgosłupa. Zaciska drżące dłonie w pięści.

-Śpieszę się do pracy – suchy ton idealnie maskuje zbyt szybko bijące serce. Czuje jak Aomine przywiera do jego pleców.

-Masz dużo czasu. Nie uciekaj. Chcesz krzyczeć – krzycz. Chcesz bić – bij. Tylko nie unikaj mnie. - odpina mu pasek od spodni, a ręka zwinnie ląduje w bokserkach.

Drętwieje, czując jego dotyk. Zwilża drżące, spierzchnięte wargi.

-Musisz się wyprowadzić – szepcze w nadziei, że chłopak nie usłyszy płaczliwej nuty w jego głosie, gdy Daiki odskakuje jak oparzony - Zakończmy to udawanie, ze nam zależy. Dla mnie, to nie ma znaczenia. - Nie patrzy mu w oczy. Nigdy nie był dobrym kłamcą. Wzdryga się gdy Aomine wychodząc z mieszkania trzaska drzwiami. Osuwa się po ścianie zagryzając zęby i tłumiąc szloch. Czuje słone łzy spływające po policzkach, które uciekając burzą ścianę chroniącą go przed porażką. Przegrał. Ponownie został sam, za widmowego towarzysza posiadając lęk i chwiejność. Przegrał, pozwalając by wszystko co cenne upadło. Przegrał...