Rozdział trzeci

Początkowo koncepcja była inna, ale przemyślenia Kagamiego mnie samą wkurwiały. Takie dziewicze rozterki kobiety w ciąży podczas okresu. Więc... walić to, założenie było, że mają być seksy, chuj z osobowością, fabułą i takimi tam.

Próbuje trafić kluczem do dziurki, ale ciepły oddech, łaskoczący kark skutecznie go rozprasza. Drżące ręce wypuszczają przedmiot, ale para zwinnych dłoni łapie je w locie i otwiera drzwi mieszkania. Kagami nawet nie ukrywa, że tęskni za czyimś dotykiem. Zamyka kopniakiem drzwi i wpija się w wargi chłopaka, z rozkoszą przymykając powieki. Wciąż spleceni w uścisku kierują się do sypialni. Taiga pozwala rzucić się na łóżko i zdominować. Uśmiecha się blado gdy chłodne ręce ściągają z niego ubranie. Tłamsi protestujący głosik w głowie. Przydługie włosy partnera łaskoczą go w twarz, ale to również ignoruje. Dziwne, mdlące uczucie wypełnia go od środka i przyćmiewa rozkosz. Odpycha od siebie obraz chłopaka, który jeszcze niedawno leżał w tym łóżku. Go już nie ma. Wplata palce w miękkie, jasne włosy tak jak zwykł to robić. Zbyt miękkie i jasne.

Oplata nogami biodra, zbyt szczupłe i kościste, pozwalając się oddać zapomnieniu, usilnie walcząc z każdym napływającym wspomnieniem.

Wydaje zduszony okrzyk, gdy dostrzega postać stojącą w drzwiach. Jego mózg potrzebuje chwili by oswoić się z tym co widzi. Mijają sekundy nim składa w jedno ciemny odcień granatu, śniadość skóry, umięśnioną sylwetkę i oczy przepełnione emocjami.

*

Siedzą w kuchni wypełnionej poczuciem winy i zdrady, którymi każdy z nich jest naznaczony. Spojrzenia nie krzyżują się. Słowa nie padają. Cisza gęstnieje i ciąży.

Gniew Daiki'ego znajduje ujście, gdy kubek wypełniony już zimną kawą, przelatuje przez kuchnie i kończy swój żywot na jednej ze ścian. Kagami patrzy obojętnie na resztki porcelany. Wyraz twarzy zmienia się dopiero, gdy zostaje powalony przez Aomine. Oblizuje rozciętą wargę i mechanicznie podnosi się z podłogi.

Do dzisiejszego wieczora żył w zawieszeniu. Od tak, z dnia na dzień, skupiony na prostych czynnościach. Pusty. Bez emocji. Leniwa marionetka. Kukiełka w rękach niedoświadczonego lalkarza, który nauczył się tylko w określony sposób pociągać za sznurki. Dziś postanowił o wszystkim zapomnieć, a Daiki jak zawsze spieprzył jego postanowienie.

Odpowiada tym samym. Uderza, czując jak zdziera mu się skóra na knykciach. Aomine robi dwa chwiejne kroki w tył. Pięść Taigi ponownie próbuje zaznajomić się z twarzą Daiki'ego, ale zostaje przygwożdżona do lodówki. Kagami protestuje, gdy ich usta się łączą. Aomine napiera na niego całym ciałem. Nie stać go na czułości. Chce uwolnić swój gniew i pożądanie. Chce mu zastąpić wspomnienie obcego dotyku swoim własnym.

Z satysfakcją rejestruje, że opór maleje i tylko czerwone oczy wciąż patrzą na niego wściekle. Syczy zirytowany, gdy Taiga wbija mu zęby w szyję i nie puszcza nawet gdy z rany zaczyna ściekać krew. Szarpie bordowe włosy, aż w końcu zrezygnowany poddaje się. Ostatecznie ból nie jest czymś, do czego nie przywykł.

Przed oczami staje mu widok Kagamiego uprawiającego seks z obcym mężczyzną. Wpada w amok, nie kontroluje się. Do jego podświadomości dociera zduszony krzyk Taigi, gdy nie siląc się na żadne przygotowanie zaczyna go brać na kuchennym stole. Pieprzyć. Zagryza wargę, nie chciał by tak to się skończyło. Już nie potrafi się kontrolować. Mózg z masochistyczną dokładnością podsyła mu wciąż i wciąż ujrzaną nie tak dawno scenę. Mocniej zaciska dłonie na udach chłopaka i uświadamia sobie, że ma plecy podrapane do krwi. Ból przynosi ukojenie. Pożąda go niemalże równie mocno, co Taigi.

Uniesienie znika, zostawiając po sobie rosnące wyrzuty sumienia.

*

Odpala papierosa i pozwala by dym uspokajająco wypełnił mu płuca. Przedłuża ciszę, nie wiedząc co może powiedzieć. Do zaoferowania ma kolejne tajemnice, chwiejne obietnice i popieprzoną wizję partnerstwa. Zerka na Taigę, który leży obok, w kompletnej ciszy, zasłaniając oczy ramieniem. Wzdycha zrezygnowany, czuje jak wszystkie siły się ulatniają. Wraz z jego odwagą i racjonalnym myśleniem.

-Słuchaj...-zaczyna i od razu milknie.

-Ułatwię ci – odzywa się Kagami. Jego głos, idealnie wyprany ze wszelkich emocji, wzbudza w Daikim uczucie niepokoju – gdzie byłeś?

-Musiałem załatwić swoje sprawy – unika odpowiedzi.

-Przez cztery, cholerne miesiące żadnej wiadomości, a twoją odpowiedzią jest „musiałem załatwić swoje spraw”. Gratuluję.

-Teraz..

-Kim dla ciebie jestem? - przerywa mu beznamiętnie – Mógłbyś wreszcie zniknąć, tym razem tak na dobre i przestać pieprzyć mi życie za każdym razem, gdy uda mi się je poskładać do kupy?

-Nie – przyznał.

-Tak myślałem.