Rozdział drugi

Rozdział trochę niedopracowany, ale gdybym nie wrzuciła go teraz to w najbliższym czasie by to nie nastąpiło, kto wie czy idąc gdzieś poza własne osiedle nie zgubie się w plątaninie tych uliczek. Jest tu ktoś z Poznania i chciałby porobić za prywatnego przewodnika? W zamian oferuję kubek herbaty i możliwość głaskania Pana i Władcy po uprzednim złapaniu go.

Ma wrażenie, że się zatraca. Ciemność wypełnia wszystkie zakamarki, owija go ciasno niczym kaftanem, pochłania, zniewala. Ciemność się kształtuje, ma imię, uczucia i osobowość. Ciemność, która niegdyś była światłem.

Słyszy głuche echo własnego serca. Zdolność odczuwania ogranicza się do tej jednej osoby. Ona dominuje całą jego uwagę. Tylko jej ciało potrafi doprowadzić go do takiego stanu.

Ciaśniej oplata nogami biodra partnera, a dłonie zaciska na połach pościeli. Czuje się bliski spełnienia. Oddycha płytko, szybko. W końcu obaj padają wycieńczeni na łóżko. Dla Taigi ten wieczór się już skończył, teraz Aomine odwróci się plecami i będzie symulował głęboki sen, byleby nie dopuścić do niewygodnych pytań. Zawsze tak było i zdążył się już przyzwyczaić. Tym większe jego zdumienie, gdy Daiki opiera głowę na nadgarstku i przygląda mu się w świetle księżyca wpadającego jasnym strumieniem przez okno. Speszony odwraca wzrok, lecz po chwili znów zerka na partnera. Boi się zaczynać rozmowy. Nie chce by mężczyzna znów ratował się ucieczką. Waha się, a jednak otwiera usta, ale nie dane mu jest wypowiedzieć ni słowa. Rozchylone usta zostają przykryte przez gorące wargi, a duże dłonie ponownie rozpoczynają wędrówkę po jego ciele.

Czułość, która przebrzmiewa w każdym geście zaskakuje go. Zaskakuje i zawstydza. Kieruje drżące ręce ku twarzy. Aomine natychmiast splata ich palce razem i przyciska je do poduszki. Kochają się. Kagami w przelocie rejestruje, że naprawdę można to tak nazwać. Łagodność jego ruchów jest tak odmienna od zwykłego pieprzenia, które sprawiało, że czuł się jak dziwka. Które dawało spełnienie na kilka chwil i żal na długie godziny. Które niosło ból zarówno fizyczny jak i duchowy.

Daiki przecząc swym zwyczajom ma oczy szeroko otwarte. Uważnie bada każdy kawałek ciała partnera. A Taiga ma wrażenie, że tonie w morzu doznań. Intensywności spojrzenia i czułości ruchów.

Opada coraz głębiej.

    Aomine pochyla się i muska wargami jego rozgrzane czoło.

Traci oddech.

    Całuje przymknięte powieki.

Serce rozsadza klatkę piersiową.

    Przesuwa językiem po obojczyku.

Ręce szukają oparcia.

    Wpija się w rozchylone usta.

Czuje własną spermę na brzuchu i łapczywie łapie powietrze, wciąż ciasno, desperacko obejmując śniade ciało. Daiki nie wyrywa się, pozwala mu zostać w tej pozycji. Gładzi karmazynowe kosmyki.

Minuty uciekają, a oni zdają się być wyłączeni z czasu. Tego zwykłego, ludzkiego. Żyją daleko, osobno. Tylko we dwoje, tylko teraz.

Kagami czuje gorący oddech, oddech składający się w krótkie „dobranoc” i Aomine wyślizguje się z jego objęć.

Nie protestuje, zyskał dziś więcej, niż spodziewał się dostać kiedykolwiek. Opiera policzek na ramieniu partnera, zapada w spokojny sen i po raz pierwszy od dawna nie boi się, że zastanie pustkę po przebudzeniu. Jest szczęśliwy.

*

Nie śpi. Nie potrafi zasnąć. Tak jest nawet wygodniej, nie musi się martwić czy zdąży na czas. W półmroku obserwuje twarz Taigi. Jego Taigi. Nie jest pewien kiedy będzie mu dane ujrzeć go ponownie. Na dobrą sprawę nie wie czy uda mu się to jeszcze kiedykolwiek uczynić.

Zapamiętuje głęboki odcień czerwieni, spokojny oddech, ręce ciasno oplatające go w pasie. Uśmiecha się mimowolnie. Nawet jeśli to jego ostatnia taka noc, to nie żałuje. Miał miejsce do którego mógł wrócić, zyskał osobę, która go pokochała, choć słowa te nigdy nie padły. Wie, że podejmując taką decyzję straci wszystko. Nie waha się. Powinien tak postąpić, nim na dobre przywiązał Taigę do siebie. I nim sam pozwolił pochłonąć się złudnej wizji bezpieczeństwa. Wie, że w jego towarzystwie ucierpi. Dając się ponieść uczuciom, skazywał go na swoją przeszłość. Będąc powściągliwym ranił go. Błędne koło bez wyjścia. Koło fortuny, na którym widnieją same zera. Może tylko przegrać.

Cóż za szaleniec rozpoczyna grę, wiedząc, że nie wygra? Ale on jest takim szaleńcem. Złamał już zbyt wiele zasad by teraz poddawać się wątpliwościom. Gdy zabijasz jakaś część ciebie ginie razem z tą osobą. Z każdą kolejną z twego ciała wyrywane są nowe uczucia, doznania, sumienie... A Taiga stanowi jego szansę na resocjalizację. Przynajmniej tą wewnętrzną.

Sęk w tym, że nie potrafi wyzbyć się nadziei. Nie ważne jak znikome są szanse, lub ogromna świadomość, że nie ma ich wcale. Chce walczyć.

Gdy zegar wskazuje trzecią wyślizguje się z ciepłej pościeli, ubiera pośpiesznie i nie biorąc nic z sobą, wychodzi z mieszkania.