Rozdział pierwszy

Ten rozdział uzmysłowił mi w co się wpakowałam, nie mam za grosz talentu do opisu seksów. Więc długa droga przed mną, ale już jakieś zaczątki są.

Kolejne dni przemijają nie niosąc za sobą zmian na które tak liczył. Wciąż z napięciem wyczekuje jego powrotu, wciąż wymusza na sobie krzywy uśmiech i wciąż jego pytania lądują w próżni nie doczekawszy się odpowiedzi.

Słyszy zgrzyt klucza w zamku i ciężkie kroki. Po krótkim powitaniu zapada cisza. Gdzie był? Czym się zajmuje? Skąd ten siniak na policzku? Milczy. Wie, ze nie uzyska odpowiedzi. Niewypowiedziane pytania wiszą między nimi, ale Aomine wydaje się tego nie dostrzegać. Ignoruje sztuczność śmiechu i cierpkość pocałunku. Zbywa milczeniem niesprzyjające mu tematy. I wciąż i wciąż. Nic się nie zmienia.

Czuje, jak Aomine opiera mu brodę na ramieniu. Pachnie kurzem, potem i krwią. Przymyka powieki i poddaje się ramionom, które ciasno oplatają go w pasie. Nie chce roztrząsać, ani poddawać się wątpliwościom. Chce móc całkowicie zaufać.

Gdy ich dłonie się splatają, nie myśli o sobie, o tych chwilach wyczekiwania i tępego wpatrywania się w drzwi, chwilach przepełnionych strachem. Nie, w tym momencie prześwieca mu tylko jedna myśl, by móc ukoić jego ból, by odebrać mu jego niepewność, nawet jeśli będzie to tylko przelotne, nietrwałe. Nawet jeśli wszystko miało powrócić ze zdwojoną siłą. A powróci, nim uspokoją się oddechy, nim zapach spermy wywietrzeje z pomieszczenia. Wszystko powróci na swoje miejsce. Życie będzie się toczyć dalej. Tak samo nędzne, tak samo chwiejne, tak samo toksyczne. Od jednego uniesienia do drugiego, między momentami, gdy czas staje w miejscu, ukrywając pod zmową milczenia dwoje kochanków, gdzie każdy z nich cierpi własne rany.

Już dawno nauczył się odczytywać jego uczucia, których nie okazuje ni gestem, ni słowem, tylko idealnie granatowe oczy niemalże wykrzykują wszystkie emocje. Tylko one przedzierają się przez kolejne warstwy identycznych, beznamiętnych masek w które się przyodziewa.

Wciąż wpatrzony w iskrzące pożądaniem tęczówki czuje duże, ciepłe dłonie błądzące pod cienkim materiałem koszulki.

Przymyka oczy w momencie, gdy dreszcz przyjemności spełza mu się wzdłuż kręgosłupa i zatrzymuje na dłużej w dłoniach Aomine. Oddycha spazmatycznie, przygryzając wargi by nie wyrwał się z nich żaden nieproszony jęk. Daiki marszczy brwi i językiem rozwiera mu usta. Patrzy z satysfakcją, czując na policzku przyśpieszony, gorący oddech.

Unosi biodra i opiera się na zimnym blacie temperaturą silnie kontrastującym z ciałem Aomine i jego własną rozgrzaną skórą.

Czuje, że twarz oblewa się rumieńcem, nie potrafi powstrzymać gwałtownych dźwięków wymykających się spomiędzy rozchylonych warg, gdy kochanek gładkimi ruchem wchodzi w niego i metodycznie zaczyna poruszać się w środku. Jego ciało płonie i nie może nic na to poradzić. Myśli przestają błądzić i skupiają się tylko na tych atramentowych oczach. Wzrok staje się mętny.

Przyciąga go do siebie bliżej, chce móc poczuć w pełni każdy milimetr jego ciała. Zachłannie brać, bezinteresownie się oddawać. Być dla niego wszystkim. Uścisk na jego udach się wzmacnia, Aomine zawsze pozostawia po sobie siniaki. Nie protestuje. Nie ma to żadnego znaczenia. Chce więcej, mocniej, pełniej. Pragnie i łaknie. Na próżno

Gdy już ma wrażenie, że nie wytrzyma, tego gorąca, żaru, ciepła bijącego od drugiego ciała, przychodzi spełnienie. Wiedząc, że to jedyna taka chwila wyciąga drżące ręce i dotyka zranionego policzka partnera. Granatowe oczy ciemnieją i pożądanie znika zastąpione przez głuchy gniew. Aomine wychodzi z pomieszczenie nawet nie patrząc na chłopaka, jedność zostaje przerwana, znów są osobnymi bytami, którym niedane jest się porozumieć. Kagami zaciska dłonie w pięści i przełyka gorycz upokorzenia. Czuje się jak dziwka.

*

Przemierza ciemne, cuchnące magazyny. Nie zwraca uwagi dokąd idzie, nogi same go prowadzą. Zna te zakamarki lepiej niż jakiekolwiek inne miejsce. O wiele lepiej niżby chciał. Miał świadomość, że przebywający tu ludzie balansują na krawędzi moralności i prawa, bądź tacy, którzy tą granice dawno przekroczyli, tak że stała się ona jedynie mglistym wspomnieniem dawno posiadanego człowieczeństwa.

Przychodząc tutaj wiele ryzykuje, dlatego modli się żarliwie by nie zostać nakrytym i mijając kolejny zaułek wie, że jego modły nie zostały wysłuchane. Mając nogi jak z waty zbliża się do znajomej sylwetki, już z daleka widzi bordową, rozwianą przez wiatr czuprynę i to zdradzone spojrzenie...

Budzi się zlany potem i z szaleńczo bijącym sercem. Mija dłuższa chwila nim przekonuje się, że wszystko jest w porządku. Jego kochanek leży tuż obok niczego nieświadom. Soczyście czerwone włosy spoczywają spokojnie na poduszce, nie zaś są szarpane przez wiatr. Natomiast dociekliwe purpurowe tęczówki zostały w całości ukryte. Klnie w duchu, że nawet w nocy nie jest w stanie oderwać się od swojej przeszłości. Wie doskonale, ze sny nie są niczym innym, jak odbiciem rzeczywistości. Lawirowanie między ukrywaniem prawdy i próbą odnalezienia się w nowej sytuacji, jest absorbujące i zabiera zbyt dużo jego energii. Ponadto nie umie okazywać emocji, wątpi czasami czy jest zdolny do jakiś wyższych odczuć, ale to nie oznacza, że jest ślepy na uczucia innych. Pod powiekami wyryty ma obraz Taigi, który zaraz po przebudzeniu gorączkowo rozgląda się po pokoju, a z twarzy nie schodzi mu wyraz łagodnego niedowierzania. Swojego chłopaka, takiego jakim go zapamiętał z ich licealnych lat, widzi tylko w te upojne wieczory, kiedy w jego ustach słyszy swoje własne imię, a czerwone policzki pokazują tylko to co chce widzieć.