Prolog

Będzie to opowiadanie wyłącznie AoKaga, pełne seksów, czasem jakiś przebłysk fabuły.

Szablon zrobiony przez Kanako *wręcza dziękczynny tort* dziękuje jej i Vincowi za ogarnięcie mnie, jako iż jam internetowy troglodyta.

Wychodzi z łazienki ociekając wodą, nie zawraca sobie głowy zbędnym wycieraniem, przewiązany jedynie ręcznikiem, który niepewnie trzyma mu się na biodrach. Cieszy się z możliwości mieszkania samemu, a przynajmniej tak sobie wmawia. Wolność jaką dają puste pomieszczenia wolałby zamienić na czyjąś czasem nawet drażniącą obecność.

Pragnie ciepła drugiej osoby, nie byle jakiej, tylko tej jednej konkretnej, która co jakiś czas pojawiała się w jego życiu, najczęściej późnym wieczorem i znikała nim nastaje świt. Chce móc obudzić się późnym popołudniem i popatrzeć w ciemnogranatowe tęczówki, zacisnąć dłonie na śniadych palcach i nie musieć żyć wspomnieniami jednej nocy przez kolejnych kilka miesięcy.

Parska pod nosem na te przemyślenia. Chyba się starzeje.

Przeciera zmęczone oczy i kieruje swoje kroki w stronę kuchni. Kawa to teraz priorytet, odgoni niepożądane myśli i pozwoli skupić się na pracy.

Przechodząc przez prosto urządzony salon kątem oka rejestruje zmianę w otoczeniu i zamiera z mocno bijącym sercem. Stoi tak chwilę pozwalając by krople wody spływały mu po ciele tworząc u jego stóp pokaźnych rozmiarów kałużę i stara przekonać się, ze to tylko omamy wzrokowe.

W końcu kapituluje. Nie może zaprzeczać faktom. Zaskoczenie znika z jego twarzy, zamieniając się w niezastąpioną maskę obojętności.

Na kanapie z lubieżnym uśmiechem na ustach leży Aomine, ręce założone ma za głowę, stopy bose, a spod rozpiętej koszuli widać dobrze umięśnioną klatę piersiową,. Najwyraźniej wybornie bawi się obserwując swojego sex partnera.

-Jak będziesz zostawiał otwarte drzwi, to może wejść ktoś niepożądany – mówi z niebezpiecznym uśmiechem kryjącym się w kąciku ust.

Gdy widzi jego skinięcie przez chwilę przebiegła mu przez myśl, że nie podejdzie, nie spełni kolejnej jego samolubnej zachcianki, nie pozwoli mu ze sobą pogrywać... a później jego nogi mimowolnie ruszają się z miejsca i po chwili siada na skraju kanapy, niepewnie, jakby zapominając, że jest u siebie. Pozwala się przyciągnąć i pocałować. Drży, gdy ciepła dłoń gładzi jego plecy.

-Schudłeś- Aomine marszczy brwi i Taiga przez ułamek sekundy ma wrażenie, że słyszy w jego głosie troskę, ale to tylko ulotna nadzieja, zastąpiona przekonaniem, że mężczyzna po prostu chciałby zachować swoją zabawkę niezmienną – ale i tak jesteś cholernie seksowny – mruczy jeszcze zadowolony, a ręcznik opada na podłogę.

Nie opiera się, łapie chwilę, bierze wszystko, by po jego odejściu znów zatracać się w mglistym echu tego krótkiego zbliżenia.

Tłumi swoje uczucia, tylko pożądanie ma dziś możliwość zaistnieć. Powoli całkowicie się w nim zatraca.

*

Leży na wąskiej kanapie czując przy sobie ciepło pleców Taigi. Nie podoba mu się spojrzenie jakim został dziś obdarzony. Spłoszone, zdesperowane, to nie jego dawny chłopak. Wie, że to on jest przyczyną jego zmiany. Do tej pory myślał, że tak jest lepiej. Trzymać go z dala od siebie, przez chwilę miał nadzieję, że jego plan się powiedzie, że Kagami odpuści, znajdzie sobie kogoś odpowiedniego, przecież nie można kochać osoby, który cały czas cię rani, osoby po której nie masz żadnych przyjemnych wspomnień.

Powinien dać mu spokój i więcej nie wrócić, te jego niespodziewane wizyty komplikują wszystko jeszcze bardziej. Zdaje sobie z tego sprawę, ale nie potrafi zamknąć za sobą drzwi, które jako jedyne dają mu zapomnienie. Był i jest egoistą.

Długo zbiera myśli. Podejmuje decyzję dopiero gdy oddech kochanka staje się spokojny i głęboki. Wyciąga rękę by przeczesać jego wciąż wilgotne włosy. Instynktownie wyczuwa, że Taiga się przebudził.

-Co byś zrobił gdybym powiedział, że tym razem zostanę na dłużej? Że zostanę na zawsze?- pyta, a jego ręka wciąż gładzi czerwone kosmyki.

Zapada cisza. Trwa zbyt długo, Aomine traci nadzieję na uzyskanie odpowiedzi. Wtedy rozlega się cichy, zachrypnięty głos.

-Pewnie bym uwierzył w to kłamstwo.

Uśmiecha się cierpko i otacza ramionami jego szczupły tors. Nie zaprzecza, wie, że to tylko obietnica bez pokrycia.